شب بخیر

توبگو.

تصوری که ازعشق دربهشت دارم این است که نه تردیدی هست

ونه شکی درعشق.

قصه ی من باتودربهشت شروع نشد

ادم هابزرگترین نقطه هارامیتواننددرذهن خود متصورشوند

تصورم انقدرهاهم که درکودکی هایم می اندیشیدم چندان

دورهم نبود انگار.

قصه شروع شد.

اول هادوستت داشتم بعدهاهمین دوست داشتن هامرابه سوالاتی

ازتورساندکه بایدپاسخشان رامیفهمیدم.

دردلم حرف شایدواماوولی واگرنبود.

حرف دلم ازبایدهاناشی میشد.

باید،باید،باید.

بعدازبعدهاهمین بایدهامرادرزمانی نه چندان طولانی

عاشقت کرده بودانگار.

میخواستم همه چیزسرجای خودش اتفاق بیفتدکه می افتادمیدانی.

حرف های دیروزم رادیشب میشنیدی ومیدیدی اماحالانه.

امامن هنوزهم اینگونه مانده ام که هم دوستت دارم،هم عاشقتم

وهنوزشب هایی که میخواهم،دیدارت برایم کاردشواری نیست.

ادم هابایدعشق راباورکنندتاعاشقش شوند.

این حرف هایعنی همیشه شب هایم باتوبخیرمیشود

یعنی حواسم هم روزهاپرت شودنگران نباش غیرتوپرت نیست.

وکسی غیرتونمی تواندکه حواسم رابه حواسش جمع کندتا

ازتوغافل شوم وذهنم راازتودورکنم

حواسم به حواست هست

حواسم ازتوپرت نیست حتی اگرهم اینگونه باشد

پرت ادمی غیرازتونیست

که تاحال بادیگری هاغیرازتونبودم

نخواهم بود

پس چرامرالایق حرف هایی میبینی که بوی خیانت میدهددستش؟

دوستت دارم

شب بخیر